كتك زدن يك بچه لوس!
كتك زدن يك بچه لوس! درست است كه هميشه شنيده‌ايم موفقيت در آينده به پشتكار، تلاش يا حتي ضريب هوشي افراد مربوط مي‌شود. حتي اين را هم شنيده‌ايم كه برخي راهكارها در موفقيت موثر هستند از جمله تقويت اعتماد به نفس در كودك. در طول چند دهه گذشته، انجام تحقیقات متفاوت نشان می‌دهد، سال‌های اولیه زندگی یک کودک تاثیر بسیاری بر شخصیت، سلامت ذهنی و حتی سلامت جسمی او دارد. اين مطالعات عوامل متناقضي را در موفقيت كودك بررسي كرده و به نتيجه مشابهي رسيده‌اند. اين نتيجه مشابه چيزي جز موفقيت در آينده نيست. كودكي كه لوس بار مي‌آيد به همان اندازه موفق است كه كودكي كه در اين دوران زياد تنبيه شده است. بله تعجب مي‌كنيد اما اين را تحقيقات مختلف نشان داده است. در اينجا نتيجه برخي پژوهش‌ها را با هم مرور مي‌كنيم.
جالب اينجاست كه تمام این تحقیقات، دانشمندان را به یک نتیجه مشابه رساند. کودکانی که در ماه‌ها و سال‌های اولیه زندگی خود عشق و محبت زیادی دریافت می‌کنند نسبت به کودکان دیگر موفقیت‌های بسیار بیشتری در آينده کسب می‌کنند. در این ميان کودکانی که بیشتر در آغوش مادران‌شان قرار گرفته‌اند و سریع‌تر به صدای گریه آن‌ها پاسخ داده شده در زندگی آینده خود بهتر توانسته‌اند با دیگران ارتباط برقرار کنند و افکارشان را بفهمند و آن‌ها را درك كنند. اين موضوعي است كه دانشمندان معتقدند هزاران سال پیش، زماني كه کودکان در جوامع شکاری زندگی مي‌كردند هم وجود داشت. آن‌ها عشق و علاقه بسیاری از جانب والدین خود دریافت می‌کردند و به همین دلیل به‌نظر مي‌رسد در جهت سير تکاملی مغز به‌منظور رسيدن به بهترين رشد قرار داشته‌اند و توجه و محبت زيادي دريافت مي‌كردند.
گروهی از تحقیقات که توسط استاد روان‌شناسی داریا ناروائز صورت گرفته نشان می‌دهد، هر چقدر فردي در سال‌های اولیه زندگی خود عشق، محبت و توجه بیشتری از جانب والدین خود دریافت كرده و رابطه مثبت‌تری با آن‌ها داشته باشد، به همان اندازه در زندگی آینده‌اش باهوش‌تر، مهربان‌تر و موفق‌تر می‌شود و نسبت به دیگران توجه بیشتری از خود نشان می‌دهد. در این پژوهش‌ها 3 موضوع کاملا متفاوت مورد توجه دانشمندان قرار گرفت. در نخستين مطالعه شیوه‌های متفاوت تربیتی والدین مقایسه شد. در مطالعه دوم زندگی تعداد زیادی از مادران نوجوانی بررسی شد که در یک پروژه بزرگ پیشگیری از سوءاستفاده کودکان شرکت داشتند و در مطالعه سوم هم چگونگی رفتار پدر و مادرهای کودکان 3 ساله با آن‌ها به دقت مورد ارزیابی و بررسي قرار گرفت.
دکتر بروس پری که این تحقیقات را انجام داده است در این باره مي‌گويد: «بايد توجه داشت كه سال‌های اولیه زندگی تنها عامل موثر در موفقیت و افزایش احساسات مثبت در یک کودک نیست. همان‌طور كه ما نمونه‌های بسیاری داریم که یک فرد بسیار دلسوز و نوع‌دوست، در دوران کودکی خود در شرایط بسیار بدی زندگی کرده و به‌شدت مورد بی‌توجهی و بی‌مهری واقع شده است. درست است که انسان‌ها بسیار انعطاف‌پذیر هستند و ممکن است بتوانند خود را با شرایطی که برای‌شان پیش می‌آید وفق دهند اما چگونگی گذراندن دوران کودکی نقش بسیار زیادی در زندگی آینده کودکان دارد.» او مي‌افزايد: «ما با عشق به دنيا مي‌آييم و نياز داريم همان‌طور كه بزرگ مي‌شويم عشق را تمرين كنيم و آن را با تجربه‌هاي اجتماعي پيدا مي‌كنيم. مغز ما هر روز براساس اين‌كه چه كاري انجام مي‌دهيم و چه كاري را انجام نمي‌دهيم شكل مي‌گيرد. بنابراين اگر هم‌دلي را تمرين نكنيم نمي‌توانيم در ارتباطات‌مان موفق باشيم.»
در تحقيق اول مشخص شد كودكاني كه در سال‌هاي اوليه زندگي‌شان توجه كافي از والدين دريافت مي‌كنند، در آينده موفق‌ترند اما اين به آن معنا نيست كه اگر كودك كار اشتباهي انجام داد باز هم به نوازش كردن و محبت زياد از حد بپردازيد.
تحقيق دوم دقيقا اين موضوع را روشن كرده كه اگر كودك كار اشتباهي انجام مي‌دهد بايد متوجه اين اشتباه بشود كه يكي از راهكارهاي مي‌تواند تنبيه منطقي و نه خشونت باشد.
یکی دیگر از فاکتورهایی که در این مطالعات مورد بررسی قرار گرفت، شیوه پاسخ‌دهی مادر به نیازهای فرزندش بود. بررسي دانشمندان درباره اين موضوع بود که زمانی که یک نوزاد شروع به گریه کردن می‌کند، آیا مادرش با احساسات مثبت با این حالت برخورد می‌کند یا منفی و هركدام از اين احساس‌ها چه تاثیری در رشد کودک دارد. آن‌ها متوجه شدند همین عامل به ظاهر ساده به رشد شخصیت‌منطقی، افزایش بهره هوشی، داشتن رفتارهای اجتماعی و سلامت ذهنی کودکان کمک بسیار زيادي می‌کند. حتی تحقیقات انجام شده روی موش‌ها دانشمندان را به این نتیجه رساند که این موضوع در دنیای حیوانات نیز برقرار است. برای مثال موش‌هایی که توجه بیشتری از جانب مادر خود دریافت کرده‌اند سالم‌تر بوده و رشد سریع‌تری داشته‌اند. اما در مقابل موش‌هایی که از محبت و توجه مادر خود بهره‌اي نبرده بودند در تمام زمینه‌ها دچار کمبود بودند و عملکرد ضعیف‌تری داشتند.
به‌نظر می‌رسد ممنوع کردن تنبیه بدنی به‌طور کامل چندان مفید نباشد و تحقیقات نشان می‌دهد، تنبیه بدنی درصورتی که شیوه منطقی و درستی داشته باشد می‌تواند به رشد و پیشرفت بچه‌ها کمک کند. بعضی مواقع کودکان رفتارهایی را از خود نشان می‌دهند که باید تنبیه شده تا به این وسیله متوجه اشتباه خود شوند. در این تحقیق از 179 نوجوان در مورد این که معمولا هر چند وقت یک بار توسط والدین‌شان تنبیه شده‌اند و آخرین باری که تنبیه بدنی شده‌اند چه زمانی بوده است، سوالاتی پرسیده شد. سپس این کودکان از نظر رفتارهای ضد‌اجتماعی که ممکن است در اثر تنبیه کردن از خود بروز دهند و همچنین از نظر موفقیت‌های دانشگاهی مورد مطالعه قرار گرفتند. در نهایت مشخص شد کودکانی که تا 6 سالگی توسط والدین‌شان تنبیه شده‌اند تقریبا در همه عرصه‌های مثبت زندگی و تحصیلات نسبت به کودکانی که هرگز تنبیه نشده‌اند بهتر عمل کرده‌اند. همچنین کودکانی که در بین 7 تا 11 سالگی توسط والدین‌شان تنبیه شده‌اند در مدرسه موفقیت‌های بیشتری کسب می‌کردند.
بشنويد از تحقيقاتي كه نشان می‌دهد، بچه‌هایی که توسط والدین‌شان تنبیه می‌شوند شادترند و در زندگی آینده خود موفقیت‌های بیشتری کسب می‌کنند. دانشمندان با انجام این تحقیقات متوجه شدند کودکانی که تا 6 سالگی به دلیل اشتباهات خود توسط والدین‌شان تنبیه می‌شوند نسبت به کودکانی که هرگز در زندگی خود تنبیه نشده‌اند در مدرسه عملکرد بهتری داشته و نسبت به زندگی آینده خود امید بیشتری دارند. این کودکان همچنین برای انجام کارهای داوطلبانه تمایل بیشتری نشان می‌دهند و حتي برای رفتن به دانشگاه تلاش بیشتری می‌کنند. البته براساس تحقیقات انجام شده ممکن است باعث ناراحتی و عصبانیت گروه‌های حامی حقوق کودکان شود که به‌شدت در تلاشند تا تنبیه کردن کودکان را ممنوع اعلام کنند. بسیاری از گروه‌های حامی حقوق کودکان اعتقاد دارند، تنبیه کردن به‌عنوان یک روش تربیتی سال‌هاست که منسوخ شده است و علاوه بر آن، ممکن است باعث بروز مشکلات ذهنی بلندمدت در کودکان شود.
منبع:برترینها
