خرابکاریهای آموزنده
خرابکاریهای آموزنده من ظرف شکلات رو روی زمین خالی کردم مامان جمع کرد و ریخت توش ،دوباره من شکلاتارو ریختم و مامان جمع کرد و ریخت توی ظرفش، بازم من ریختم ولی مامان یه دفعه عصبانی شد و منو زد. اصلا نفهمیدم برای چی بازی رو خراب کرد!
بازی غریزه کودک است و کودک چاره ای از بازی ندارد چه ما با بازی کودکان موافق باشیم و چه نباشیم کودک به بازی ادامه خواهد داد اصلا منصفانه و انسانی نیست که کودکان را به خاطر بازی بیازاریم. پس به جای آنکه کودک را در بازیهایشان مجبور به تحمل قوائد سخت و غیر لازم خودتان کنید و هزار بهانه برای تنبیه کودکان به وجود آورید ،کمی کودکی خودتان را مرور کنید و خودتان را جای کودکان بگذارید تا بهتر بتوانید کودکانتان را درک کنید .به خاطر داشته باشید کودکان برای تمام کارها و خرابکاریهایشان دلیل دارند اما نمی توانند آنها را بیان کنند.
اگر از صبح تا شب با کودک یا کودکانتان دعوا می کنید و فریاد می زنید و بارها تنبیه می کنید،به کودکتان ظلم می کنید.هر کاری که کودکان شما می کنند تحت عنوان بازی انجام می شود بازی به هیچ وجه جرم نیست. وقتی بازی، جرم محسوب شود کودک از بازی دست نمی کشد او ناگزیر است که بازی کند لذا دروغ گویی و نیرنگ را برای فرار از تنبیه یاد خواهد گرفت .اگر شما تنها در مقابل یک نوع بازی ،مثلا بازی با وسایل برقی خانه کودک را دعوا می کنید ،به شرط آنکه کودک زیر سه سال نباشد به تدریج متوجه خواهد شد که شما از او چه می خواهید .اما اگر هر وقت خسته یا عصبی هستید بچه ها را برای بازیهایشان تنبیه می کنید و مواقعی که خودتان با نشاط و سرحال هستید همان بازی ها با رضایت شما انجام می شوند ،در این صورت کودکان به راهکار ها و دستور العمل درستی دست پیدا نخواهند کرد .در این فرض کودک نسبت به درستی و نادرستی تمامی بازیها و اقداماتش دچار تردید خواهد شد و سلامت روحی او در خطر قرار خواهد گرفت .
اگر دائما با بازی های کودکانتان می جنگید ،علت را ریشه یابی کنید و مشکل را از ریشه حل کنید. مثلا اگر به خاطر خراب کردن لوازم خانه از بازی بچه ها خشمگین می شوید ،لوازم آسیب پذیر را از دسترسشان دور کنید و در عوض لوازم دیگری که بی خطر و مناسبند جایگزین کنید. اگر کودک شما تمام وقت خود را صرف بازیهای کامپیوتری می کند،بیشتر به خاطر تنهایی به آن پناه برده است .تنهایی کودکان را با همبازی شدن با کودک درمان کنید.
اگر کودکتان در خانه تنهاست و خود راغب است که ساعاتی از وقتش را در مهد بگذراند با تمام معایبی که یک مهد می تواند داشته باشد به خاطر وجود همبازی و تاثیر بازی با همبازی ،بد نیست که بپذیرید و با میل و رغبت خود کودک او را به مهد ببرید اما این کار را اجباری انجام ندهید.
اگر ناگهان وارد آشپز خانه شدید و دیدید که کودک شما ظرف زرد چوبه را در فضای آشپزخانه پخش کرده یا تمام عدسها را روی زمین ریخته و یا فرش آشپزخانه را خیس کرده است و... توجه داشته باشید که او مشغول بازی و کنجکاوی بوده است شما نباید این وسایل را در دسترس او قرار می دادید. می توانستید از قبل دستگیره های کابینت را با یک کش به هم ببندید و قفل کنید که او نتواند باز کند و یا به هر طریقی که خودتان صلاح می دانید این گونه وسایل را از دسترس او دور کنید .اما اگر فراموش یا کوتاهی کردید ،خودتان را ملامت کنید .ممکن است فکر کنید که اگر کودک نمی داند این کار او اشتباه است پس چرا مخفیانه و بی سر و صدا اقدام به این بازی کرده است؟شاید مخالفتهای دائمی شما با بازیهای کودک ،ونگاهی جرم آلود به بازیهای کودک ،موجب ترس ، اضطراب و تردید او در بازی شده است. و شاید کودک شما واقعا می داند که شما مانع بازی او خواهید شد اما میل شدید او به بازی و کنجکاوی، او را به بازی کشانده است .به هر حال تنبیه در چنین مواقعی نشانه ی انتقام است و هیچ اثر مثبت تربیتی ندارد . می توانید با کودکتان با هم به تمیز کردن و جمع کردن بپردازید در این صورت او بهتر معنای کثیفی و خرابکاری را درک می کند و متوجه می شود که برای تمیز کردن باید با چه مشکلاتی روبرو شد . و اگر خیلی مصرّید که او را زودتر با نظم و نظافت آشنا کنید با مهربانی و به سبک بازی درباره این مطلب با او حرف بزنید و در غالب یکی دو جمله که می توانید بارها تکرار کنید، انتظار خودتان را به کودک ابلاغ کنید .البته چنین روشی سریعا موجب تغییر رفتار کودک نخواهد شد اما بی تاثیر هم نیست.
با تشکر از زیبا خانم
